Σταματήστε τις επιθέσεις στις ζαπατιστικές κοινότητες.

18-24 Μαΐου Εβδομάδα διεθνούς αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

24 Μαΐου Ημέρα μνήμης του δάσκαλου Γκαλεάνο.

Στις 2 Μαϊου 2014, στην ζαπατιστική περιοχή της La Realidad, στην Τσιάπας του Μεξικού, η ομάδα CIOAC-Histórica [με τη συμμετοχή του Πράσινου Οικολογικού Κόμματος και του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN)], σχεδίασαν και εκτέλεσαν μία παραστρατιωτική επίθεση σε άοπλους ζαπατίστες πολίτες. Οι παραστρατιωτικοί κατέστρεψαν το αυτόνομο Ζαπατιστικό σχολείο και την κλινική, τραυματίζοντας 15 άτομα. Οι αδερφοί και οι αδερφές μας ζαπατίστας αφηγούνται μέσα από τα λόγια του Υποδιοικητή Μάρκος στη συνέλευση τους: “κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο Jose Luis Solis Lopez (Γκαλεάνο), δάσκαλος του Ζαπατιστικού Μικρού Σχολείου, δεν έπεσε στην ενέδρα, και τον περικύκλωσαν 15 ή 20 παραστρατιωτικοί (είναι αυτό ακριβώς, οι τακτικές τους είναι παραστρατιωτικές). Ο σύντροφος Γκαλεάνο τους προκάλεσε να παλέψουν με τα χέρια, χωρίς όπλα. Τον χτυπούσαν ενώ αυτός ελισσόταν, αποφεύγοντας τα χτυπήματα και αφοπλίζοντας τους αντιπάλους του. Τρεις πυροβολισμοί από κοντινή απόσταση. Και οι 3 όταν ήταν περικυκλωμένος, άοπλος αλλά χωρίς να παραδίνεται. Οι δολοφόνοι του αφού έσυραν 80 μέτρα το σώμα του, το πέταξαν.”

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παραποίησαν την επίθεση στους Ζαπατίστας παρουσιάζοντας την ως εσωτερική σύγκρουση της κοινότητας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το αποτέλεσμα μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής που προωθεί η Μεξικανική κυβέρνηση ενάντια στην εξέγερση.

Ο δάσκαλος Γκαλεάνο είναι ένας από τους εκατομμύρια ζαπατίστες της περιοχής της Τσιάπας, που εδώ και 20 χρόνια οικοδομούν μία άλλη κοινωνία, που αναδύεται από τον αυτοπροσδιορισμό των ιθαγενών, σε αυτόνομες κοινότητες, όπου η εκμετάλλευση, η αδικία, και η καταπίεση από τους “από πάνω” είναι παρελθόν. Ο Γκαλεάνο μαζί με όλους τους ζαπατίστες και τους υποστηρικτές της 6ης σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ένας από τους δασκάλους, μία από τις δασκάλες μας, που με υπομονή και καρτερικότητα μετέδιδε το φως της παγκόσμιας εξέγερσης ενάντια στην κακή κυβέρνηση των αφεντικών – στην οικονομία, την πολιτική, το θέαμα. Δεν είναι ένας από τους “από πάνω”, είναι ένας από εμάς τους “από κάτω” που χτίζουμε καθημερινά έναν κόσμο ελευθερίας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας μέσα στην καρδιά του κτήνους του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού.

Επομένως κάθε επίθεση στους αδερφούς και τις αδερφές μας είναι επίθεση σε εμάς, στις ιδέες και στα επιτεύγματα μας. Ο δάσκαλος Γκαλεάνο είναι παρόν και δεν ήταν, γιατί καμιά σφαίρα, κανένας στρατός, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον που έγινε ο ίδιος το μάθημα που παρέδιδε.

Εμείς που συμμετέχουμε στην συνέλευση της ελευθεριακής μάθησης, οι μακρινοί μαθητές και μαθήτριες στον αγώνα της 6ης, που δεν γνωρίσαμε το πρόσωπο του συντρόφου μας Γκαλεάνο παρά μόνο μέσα από τις αναφορές των αδερφών μας στη μακρινή Τσιάπας, αναγνωρίζουμε στο όνομα του, το κάλεσμα των εκατομμυρίων εξεγερμένων για διαρκή αγώνα, αλληλεγγύη και δημιουργία, ενάντια στην καταστροφή των ανθρώπων και της Γης μας.

Δίνουμε την υπόσχεση στον δάσκαλο Γκαλεάνο, τον Δάσκαλο μας, στον μικρό του γιό, στους αδερφούς και τις αδερφές μας στην Τσιάπας και ολόκληρο τον κόσμο, πως θα φροντίσουμε να μεταφέρουμε το παραδειγματικό του μάθημα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε μικρή γωνιά της ζωής μας, με τις πράξεις μας για τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου, γεμάτου από καρδιές σαν του Γκαλεάνο.

Συμμετέχουμε στο παγκόσμιο κάλεσμα αλληλεγγύης στις Ζαπατιστικές κοινότητες, και ζητούμε τη δικαιοσύνη κι όχι την εκδίκηση για τη δολοφονία του δασκάλου μας. Σταματήστε τον πόλεμο στις ζαπατιστικές κοινότητες. Συνεχίζουμε με πείσμα τον αγώνα ενάντια στην αδικία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση για έναν κόσμο ειρήνης, ελευθερίας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Με πόνο και οργή συνεχίζουμε το δρόμο της αξιοπρέπειας,

το δρόμο του δάσκαλου Γκαλεάνο.

Συνέλευση για την ελευθεριακή μάθηση

Βέροια-Νάουσα-Βαλκάνια, Μάϊος 2014

(Η ανακοίνωση σε pdf)

φωτό από παρέμβαση: 

Βέροια Σάββατο 10/5 στις 18.00 στην πλατεία Δημαρχείου.

Το τελευταίο διάστημα, καθηγητές, γονείς και μαθητές/τριες γινόμαστε μάρτυρες μιας σταδιακής κλιμάκωσης αυταρχικών συμπεριφορών σε βάρος των μαθητών και των μαθητριών των σχολείων. Η τιμωρία των μαθητικών κοινοτήτων που πάλεψαν ενάντια στο σχολείο κάτεργο με την υποχρεωτική μείωση των διακοπών του Πάσχα, η εισβολή της αστυνομίας στα σχολεία για το φακέλωμα και τη δίωξη των αγωνιστών μαθητών/τριών και καθηγητών/ριών, και η γενίκευση επιθετικών συμπεριφορών από καθηγητές και καθηγήτριες σε βάρος των μαθητών και των μαθητριών, στοχεύει στον εκφοβισμό και την αδρανοποίηση τους προκειμένου πρώτον, να είναι λειτουργικοί και χρήσιμοι μέσα στα υπάρχοντα ολοκληρωτικά πλαίσια του σχολείου και δεύτερον, να μη κινητοποιούνται ενάντια σε αυτά τα πλαίσια – όταν θίγονται τα δικαιώματα και οι προσωπικότητες τους.

Είναι γνωστό πως επί δεκαετίες τώρα στο σχολικό περιβάλλον κυριαρχούν τακτικές τρομοκράτησης τόσο μαθητών όσο και καθηγητών, που υλοποιούνται μέσω της αυστηρής βαθμολόγησης, των εντατικών εξετάσεων, της επιβαλλόμενης από «τους άνω» αξιολόγησης και επιτήρησης μαθητών και καθηγητών, των απειλών για διώξεις και αποβολές, απολύσεις κ.α. Το μοναδικό πράγμα που το σχολείο σήμερα προωθεί ως υπέρτατη αξία και διδάσκει είναι ο ατομικισμός, η παραγωγικότητα, η τυφλή υποταγή στα «ανώτερα» πρόσωπα καθηγητών, διευθυντών κι αργότερα των αφεντικών, η αυθεντία των “Από πάνω”, η άκριτη εμπιστοσύνη στα μέσα και τις τεχνικές με τα οποία γίνεται το μάθημα και οι εξετάσεις. Όλα αυτά πιπιλίζοντας, βέβαια, τη καραμέλα ενός αξιοκρατικού συστήματος που δεν πρέπει και δεν μπορεί να αλλάξει, διαβεβαιώνοντάς με κάθε ευκαιρία μαθητές και γονείς πως το αυταρχικό, ανελεύθερο αυτό σχολείο-εργοστάσιο είναι μονόδρομος.

Η πίεση που ασκείται στο μαθητή κρίνεται απαραίτητη από το σύστημα, προκειμένου αυτός να λειτουργήσει μέσα στο ανταγωνιστικό κλίμα που επιβάλλεται και εν τέλει, να επιτύχει τον στόχο του μέσω των εξετάσεων. Δυστυχώς πολλοί από τους καθηγητές και τους δασκάλους επιλέγουν να συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία, είτε επειδή συμφωνούν, είτε από φόβο των συνεπειών που θα έχουν αν δεν συμμορφωθούν. Όποιος δεν ανταποκρίνεται, δεν πειθαρχεί στη μετατροπή του σε σε πειθήνια παραγωγική μηχανή, αλλά διαφοροποιείται και αντιστέκεται, αξιολογείται ως άχρηστος, δηλαδή ως μία αντι-παραγωγική απειλή για την ομαλή, κι εύρυθμη – για τους “από πάνω” – λειτουργία του σχολικού θεσμού. Η αξιολόγηση αυτή οδηγεί στη αποβολή του από το σχολείο-εργοστάσιο ως σκουπίδι.

Είναι καιρός να απελευθερώσουμε τη μάθηση από τους κρατικούς, καπιταλιστικούς και ιεραρχικούς μηχανισμούς. Τα σχολεία να περάσουν στα χέρια μαθητών-δασκάλων και κοινοτήτων. Τα προγράμματα σπουδών τους, οι κανόνες λειτουργίας, η κριτική των συμπεριφορών να συνδιαμορφώνονται στις άμεσο-δημοκρατικές συνελεύσεις μαθητών-δασκάλων-γονιών μέσα από το διάλογο, τη συμμετοχή, την κριτική και την αυτοκριτική, με σκοπό τη δημιουργία αυτόνομων ανθρώπων σε μια κοινωνία ελευθερίας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Οφείλουμε να αφήσουμε πίσω φόβους, σκοπιμότητες, δεύτερες σκέψεις, καχυποψίες, να δράσουμε και να αντισταθούμε συλλογικά ενάντια στην παραπέρα αυταρχικοποίηση του σχολείου για την ελευθερία της μάθησης και τη μάθηση της ελευθερίας, για την κοινωνική απελευθέρωση και τη συλλογική ευτυχία.

συνέλευση ελευθεριακής μάθησης
Επικοινωνία: synema@espiv.net https://synema.espivblogs.net

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο: Το σχολείο στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού

Το εκπαιδευτικό σύστημα, από τον 19ο αιώνα, αποτελεί το θεσμό της μαζικής εκγύμνασης των πληθυσμών στις εκάστοτε ανάγκες της κυριαρχίας. Η ιεραρχική του δομή, και στη νεοφιλελεύθερη και στην κρατικιστική του εκδοχή διαμορφώνει μία αρχιτεκτονική, που έχει έναν διπλό στόχο: να αυξήσει την πειθαρχία και την παραγωγικότητα των μαθητών/τριών του. Στον ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό, οι επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στοχεύουν στην δια βίου εκπαίδευση, για τη δημιουργία ενός ευέλικτου εργασιακού δυναμικού, διαρκώς προσαρμοσμένου στην κυριαρχία του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Αυτή η δια βίου “σχολειοποίηση” της ζωής των ανθρώπων, συνδέεται άμεσα στα δίκτυα των εταιρειών και του κράτους, διαμορφώνοντας ένα πλέγμα ρουτινών διαρκούς εξέτασης και επιτήρησης των “από κάτω” στις επιταγές των “από πάνω”. Και οι επιταγές αυτές συνδέονται άμεσα με την δημιουργία υποταγμένων ανθρώπων στην εμπορευματοποίηση των πάντων, από το αγαθό της μάθησης, μέχρι την εργασία τους, αλλά και το ίδιο το σώμα τους. Τα σχολεία γίνονται δίκτυα εκπαίδευσης, όπου τα αφεντικά στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, κρατώντας στα χέρια τους τα κλειδιά των αποφάσεων, σχεδιάζουν τους καθημερινούς πολέμους στις ζωές των δούλων. Τα στοιχεία των δούλων καταγράφονται σε τεράστιες βάσεις δεδομένων όπως το My school ή του προγράμματος Ευζήν, οι οποίες βρίσκονται στα χέρια του κράτους, των εταιρειών και των στρατηγικών τους σχεδιασμών. Μία τέτοια εκπαίδευση χρειάζεται σειρά νέων τεχνικών διαρκούς ελέγχου των ανθρώπων, διαρκείς εξετάσεις για μαθητές και μαθήτριες, συνεχής αξιολόγηση των καθηγητών-τριών, απειλές για διώξεις, απολύσεις κλπ., με σκοπό τη διάχυση της τρομοκρατίας μέσα στους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς. Όποιος δεν πειθαρχεί, όποιος δεν υποτάσσεται, απορρίπτεται ως σκουπίδι στις χωματερές του πολιτισμού μας.

Το αποτέλεσμα αυτών των ρυθμίσεων είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους δια βίου εκπαιδευόμενους, για μία θέση στην κρεατομηχανή. Το φασιστικό παραλήρημα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας για το τέλος της ιστορίας, που στηρίζεται στην άρνηση της ύπαρξης ελεύθερων κοινωνιών και ανθρώπων, γίνεται τώρα κομμάτι όχι μόνο του περιεχομένου σπουδών, αλλά και της μορφής, μέσω της καθημερινής πράξης των δούλων στη σχολική κυριαρχία. Οι δια βίου εκπαιδευόμενοι μαθαίνουν να υπακούν, να παράγουν, να καταναλώνουν, να συσσωρεύουν. Συσσωρεύουν πληροφορίες, βαθμούς, καταρτίσεις για να τα στοιβάξουν στις γραμμές των βιογραφικών τους, φιλοδοξώντας να γίνουν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. “Τίποτα δεν αλλάζει”, “κανένας δεν τα κατάφερε”, είναι οι μόνιμοι ψαλμοί των πιστών στη Νέα Ομιλία του συστήματος κυριαρχίας. Μπορεί να διδάσκονται τις επαναστάσεις στα βιβλία της ιστορίας, της φιλοσοφίας και των άλλων επιστημών, να αποστηθίζουν τις αλλαγές που οδήγησαν την ανθρωπότητα από την εποχή των σπηλιών στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αλλά αυτές τείνουν να επιβεβαιώνουν το θεολογικό λόγο κράτους και κεφαλαίου, για την τελειότητα του υπάρχοντος συστήματος.

Αν υπάρχει κάτι που κανονικοποιεί τα σώματά μας σε αυτή την κόλαση, είναι η γλώσσα. Μέσω της γλώσσας τα άτομα διαπλάθονται ως εξατομικευμένες προσωπικότητες, που πρέπει να σέβονται την ιεραρχία στα πλαίσια της εκπαίδευσης, την αυθεντία του ανωτέρου τους, το λόγο των εξ αποκαλύψεως βιβλίων. Τα άτομα διατάσσονται σχεδόν στρατιωτικά μέσα στα σχολικά κελιά, σε βαθμολογικούς πίνακες, σε σειρές ιεραρχίας, περιμένοντας υπομονετικά τις εντολές των ανωτέρων τους. Κι όλα αυτά στο όνομα της τάξης, για τον έλεγχο κάθε μικρής παρέκκλισης, κάθε λάθους που μπορεί να οδηγήσει στην αταξία. Γιατί στα εκπαιδευτικά κάτεργα κάθε λάθος κοστίζει στην παραγωγή και την εύρυθμη λειτουργία του θεσμού. Οι εκπαιδευόμενοι πρέπει να επιβεβαιώνουν το σωστό, την ορθότητα της ιεραρχικής διαδικασίας της εκπαίδευσης. Οι δια βίου εκπαιδευόμενοι γίνονται κομμάτι της εκπαιδευτικής αλυσίδας, έτσι όπως αυτή διαρκώς μεταβάλλεται σε σχέση με τη μεταβολή των οικονομικών και πολιτικών συσχετισμών, ανάμεσα στους κυρίαρχους. Η γλώσσα στα σχολεία είναι η γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, του καλού μαθητή/τριας, που σημαίνει του εργατικού, παραγωγικού, οικονομικά ορθολογικού ατόμου. Είναι η γλώσσα της κυριαρχίας που εσωτερικεύεται από τους εκπαιδευόμενους, ο θεολογικός λόγος του κράτους, του κεφαλαίου και του θεάματος.

Πάρκα μάθησης κι όχι σχολεία εκπαίδευσης στην υποταγή

Αν υπάρχει ένας δρόμος για τους σκλάβους, είναι αυτός της διαρκούς εξέγερσης στις διαδικασίες εκπαιδευτικής υποταγής τους. Εμείς οι “από κάτω”, απόγονοι των μεγάλων αφηγήσεων για την αλλαγή του κόσμου, υποσχεθήκαμε να χτίσουμε συλλογικά την ευτυχία μας. Κι αυτό συνεπάγεται την αλλαγή παραδείγματος: από την εκπαίδευση στη μάθηση, από την υποταγή στην κριτική και την άρνηση του υπάρχοντος, από την πειθαρχία στην καταστροφή των σχολικών φυλακών και τη δημιουργία ελευθεριακών “σχολείων”, όπου το ζητούμενο θα είναι η μάθηση της ελευθερίας, και της ικανοποίησης των επιθυμιών κάθε διαφορετικής προσωπικότητας, μέσα στις ελεύθερες κοινότητές μας.

Η μάθηση είναι μία διαδικασία της ζωής των ανθρώπων, που επεκτείνεται σε ολόκληρη τη διάρκειά της, γίνεται σε κάθε μοναδικό βηματισμό μας, στα πλαίσια κάθε συλλογικότητας που συμμετέχουμε (οικία, γειτονιά, σχολείο, κοινότητες, συλλογικές γιορτές, κλπ). Η μάθηση δεν είναι κτήμα κάποιων ειδικών θεσμών του κράτους ή των επιχειρήσεων, ούτε κάποιων ρόλων που την κατέχουν (καθηγητάδες, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κλπ) Η μάθηση είναι επικοινωνία: γλώσσα και τέχνη ανάμεσα σε ανθρώπους, που συλλογικά σχεδιάζουν την ευτυχία τους, σε κάθε στιγμή της ζωής τους. Η θέση μας για αυτή είναι απλή, αλλά αφορά την πολλαπλότητα και την πολυπλοκότητα, που αναδύεται από την ομορφιά της μοναδικότητας καθενός μας. Δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη μάθηση όπως και κοινωνία χωρίς συλλογική συμμετοχή στο σχεδιασμό και τον έλεγχο της, χωρίς ικανοποίηση και της τελευταίας επιθυμίας των ατόμων, που συμμετέχουν σε αυτή. Μόνο μέσα από την άμεση δράση και “δημοκρατία”, την αυτόνομη δημιουργία των διαδικασιών μάθησης μπορούμε να μιλήσουμε για την ελευθερία της. Κι αυτή η ελευθερία δεν διατάσσεται ούτε από το κράτος, ούτε από τους ειδικούς της. Η ελευθερία δεν πουλιέται κι αγοράζεται στις αγορές. Η ελευθερία και η μάθησή της, χτίζεται σε κοινότητες αυτόνομων δημιουργών, που έχουν αποφασίσει να κάνουν τη ζωή τους τέχνη. Και η τέχνη μας δεν είναι ατομική ιδιοκτησία κανενός. Η τέχνη της μάθησης είναι κοινόχρηστη από όλους όσους συμμετέχουν στις κοινότητες των “από κάτω”.

Αυτό που θέλουμε επομένως, είναι η απελευθέρωση κάθε γωνιάς μάθησης από τις κρατικές και καπιταλιστικές αλυσίδες, της εκπαιδευτικής ιεραρχίας και του εμπορεύματος. Αυτό που δημιουργούμε, είναι νέες διαδικασίες επαναοικειοποίησης της μάθησης, στα πλαίσια της συλλογικής μας ζωής. Αυτό που μας μένει, είναι η επίθεση και το σαμποτάζ σε κάθε θεσμό εκπαιδευτικής υποταγής, και η δημιουργία στη θέση του, ή και σε νέες θέσεις ελεύθερων από την κυριαρχία πάρκων μάθησης. Αυτά τα πάρκα μάθησης, τα περιεχόμενά τους, οι διαδικασίες τους, αποφασίζονται, σχεδιάζονται και ελέγχονται από το σύνολο της τοπικής κοινότητας. Οφείλουν να συνδέονται με τους ευρύτερους σχεδιασμούς της, για την ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών της (τροφή, στέγαση, υγεία, ντύσιμο, μάθηση) αλλά και πρώτιστα με την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, ως προς τις δεξιότητες και τις επιλογές τους. Η βασική μέριμνα των πάρκων μάθησης είναι η δημιουργία αυτόνομων κι ελεύθερων ανθρώπων σε κοινωνίες ελεύθερων. Αυτό που μαθαίνουν είναι η τέχνη του ζην, η διαρκής κριτική κι εξέγερση στο υπάρχον, η αναζήτηση του νέου μέσα από τον πειραματισμό και το λάθος.

Πάρκα μάθησης, σε κοινότητες αυτόνομων, σε δίκτυα-ομοσπονδίες κοινοτήτων για τη συλλογική απελευθέρωση τόσο του ανθρώπινου είδους όσο και του πλανήτη, από τα δεσμά των αφεντικών μας, των πολιτικών αντιπροσώπων, των ιεραρχών της ενημέρωσης, από τη θεολογία της αγοράς και του κράτους. Για τη γενική αυτοδιεύθυνση των επιθυμιών μας. Αυτός θέλουμε να είναι ο σκοπός της μάθησης, κι αυτό χτίζουμε ως συνέλευση για την ελευθερία της.

συνέλευση ελευθεριακής μάθησης

κάθε Σάββατο στις 5μμ στο ελευθεριακό στέκι Βέροιας

Επικοινωνία: synema@espiv.net, https://synema.espivblogs.net

για την ελευθερία της μάθησης

και τη μάθηση της ελευθερίας

Ως συνέλευση για την ελευθεριακή μάθηση νιώθουμε την ανάγκη, να απαγκιστρωθούμε απ’ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα. Το θεωρούμε σάπιο γιατί το μόνο που παρέχει είναι τυποποιημένες γνώσεις, με σκοπό να δημιουργεί άτομα αλλοτριωμένα, έτοιμα να ενταχτούν :

• στην αγορά εργασίας ως μισθωτοί σκλάβοι,
• στο κράτος ως υπήκοοι των κοινωνικών συμβολαίων της υποταγής,
• στην αγορά ως καταναλωτές εμπορευμάτων,
• στην επικοινωνία ως αποχαυνωμένοι θεατές μιας ζωής που άλλοι κυβερνούν.

Ως δάσκαλοι/ες, μαθητές/τριες, πολίτες αυτού του τόπου, θέλουμε:

• Να αποδομήσουμε τις υπάρχουσες θεσμικές διαδικασίες μάθησης, που διαμορφώνουν κοινωνίες ιεραρχικές και αυταρχικές, δημιουργούν διακρίσεις και προωθούν ανθρωποφαγικές και εξουσιαστικές σχέσεις.
• Να μελετήσουμε και να δοκιμάσουμε, με κριτική διάθεση, παραδείγματα εναλλακτικών δρόμων προς τη μάθηση μέσα από οριζόντιες συλλογικές διαδικασίες.
• Να οργανώσουμε θεματικούς κύκλους αυτομόρφωσης με βάση τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του καθενός και σεβασμό στις δεξιότητες και τις επιθυμίες του.
• Να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση και την επανοικιοποίηση  των εκπαιδευτικών δομών.
• Να πάρουμε θέση και να παρέμβουμε στους κοινωνικούς αγώνες για μία κοινωνία συλλογικής ευτυχίας, ενεργών αυτόνομων πολιτών, και οδηγό το όραμα μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.

συνέλευση ελευθεριακής μάθησης

 κατεβάστε το κείμενο από εδώ: συνεμα – πλαίσιο